-
به تخم چپم که سینه های دختر همسایه مان ریز است
به تخم چپم که مردِ همسایه مان سرِ هفتاد سالگی هیز است
که تمام گزینه های اوباما، شبیه همین قهوه ی قجری، نیم خورده رو میز است
که حال اعتراض ندارم و گلِ برنامه های محبوبم، شو-خنده های حمید شبخیز است
به تخم چپم که از تئاتر شهر گذشته ام و تئاتر زندگی ام همیشه گلریز است
که زشتم و بینی ام شبیه کوفته های تبریز است
به تخم چپم که هر که رسیده فاضلاب کشیده توی دلم، انگار نه انگار که این زلال، کاریز است
که دستِ من همیشه دل و حکمِ بازی همیشه گشنیز است
به تخم چپم که کلکته ام زیر آب رفته و رویای من هنوز، قدم زدن با تو توی کوچه های ونیز است
که بعدِ رفتنت مثل پیرمردها شده ام، که زمین زیر پای من همیشه یخزده، لیز است
که بهار هرگز نمیرسد، که جفت هفتِ تاسِ تخته ی من مقصدش همیشه پاییز است
---
به تخم چپم که جمعه شبها قرار شام با شوهر سابقتان، جردن توی رستورانِ شاندیز است
که تیغی که آنشب میان کوچه روی صورتت کشیده ام تیز است
که جای بخیه روی صورتتان برای من عجب دل انگیز است
---
روی ریل خوابیده ام و سوت قطار یکریز است
یا نه...پای کوه ایستاده ام و آتشفشان به حال سرریز است
نود هم به سر رسید، نود هزار سال دگر هم که بگذرد، فالِ اسفند ماهِ ما همان "چیز" است
-
-
تقدیم نوشت: میدونم که این اونقدرا خوب نیست که آدم بخواد به کسی تقدیمش کنه! ولی موقع نوشتنش حال خوبی داشتم. پس این ناقابل نوشته رو همراه تمام حال خوبی که موقع نوشتنش داشتم تقدیم میکنم به یکی از آخرین شازده کوچولوهای اینروزا که توو کهکشان شلوغ اینروزا سیارکشون گم شد...گلشون...روباهشون گم شد...ولی هنوز توو دلشون یه جایی رو دارن که صندلیشونو بذارن و روزی چهل و سه بار غروب ببینن...
محسن جان...شازده کوچولوی سی و هفت ساله...
تولدت مبارک...حتی اگه تا آخر دنیا هیچکس حرمت این غروبها و غم این صندلیها رو ندونه...
***
قایق چپه شد، شیشه از دست پیرمرد افتاد، ریخت توی آب و مست شدند تمام ماهی ها!دریا ساقی شد، هر کی دو پیک زد و به آخر رسید روزگارِ سر به راهی ها!
و سور داد آنشب روی خوانِ تنش، یکی از با مرام سفره ماهی ها!
عروسهای دریایی یواشکی نامه های عاشقانه نوشتند! برای نامزدشان توی دفترانه کاهی ها!
به حکم مستی و راستی رو شد، عشق دیرپای ماهی قرمزا به اره ماهی ها!
گوش ماهیِ خجالتی به روی موجا رفت، و رفت بالا به سلامتیِ روی ماهِ کبوترانه چاهی ها!
هشت پای پیر، کف آب ضرب گرفت! و دست توی دست رقصیدند، جلبک ها و سایر جانوران بیخیال و راهی ها!
و نیمه شب جفت جفت به لانه ها رفتند، به صیغه ی محرمیتِ عشقم کشید و دلبخواهی ها!
---
صبح شد، خورشید دمید و روی آب هویدا شد عامل تمام آن بی نظیر گاهی ها!
یک شیشه که روی آن بزرگ نوشته بود:شربت سرفه!گیاهی!تهیه شده از عصاره رازیانه ها و شاهی ها!
-
-
در آستانه فروپاشی روانی ام
رعیت عقده های من قیام کرده اند، کم آورده پیششان جذبه ی رضا خانی ام!
سال نوزده هفت نه، جورج تاون، مثل روزهای آخر حیات ملا مصطفی بارزانی ام!
یا نه! من کجا و او کجا!؟
بیشتر شبیه عکس رنگ و رو رفته ی روی یخچال عمه، من شبیه باگزبانی ام!
البدایه فی الدرایه! من همان کتاب هرگز ورق نخورده ی عالم بزرگ...
چه بود اسمش؟!...آها! شهید ثانی ام!
---
یاد روزهای بچگی بخیر!
رفیقمان رفیق بود و افتخارمان اینکه همدگر را صدا میزدیم: دوست جان جانی ام
و حالا به چشم دوستان شدم خرفت و رنگ ندارد دگر حنای حرفهای سابقا عقلانی ام!
برادر کوچکم ازدواج کرده، من هنوز یالقوز! در نگاه اهل خانه جانی ام!
غریبه نیستید! مثل اسب لبخند میزنم ولی کم آورده ام مثل سگ با تمام سخت جانی ام!
خلاصه چندوقتیست فقط به این خوشم که اینروزهای بد تمام میشود، که فانی ام!
---
رادیوی خان عمو روشن است
رادیو طبق عادت هفته های قبلِ انتخاب، توی سمعک عمو داد میزند که "من ایرانی ام!"
رادیو داد میزند. شعر من میپرد! شعر من یا همین خزعبلات روزهای تشدید لالمانی ام!
---
خواب میروم، به خواب هفت ساله میشوم، کچل، سرمه ای به تن، دبستانی ام،
کناریم زل زده به من: - شما؟ -"منم. همکلاسی کلاس اولت. مجتبی مرادخانی ام"
ها...شناختمت پسر!...مجتبی...مجتبی...چشمهای من درد میکند رفیق کوچکِ عینک استکانیم
بیا فوت کن...به اندازه تمام خانه های بم، خاک رفته توی چشم روزهای جوانی ام
-